Toine van de Lisdonk

Giesbeek, 8 januari 2002 Vrienden voor het leven

Hartstikke leuk, zo'n jubileum. 40 jaar dat is wel een hele tijd. Tijd genoeg ook om wat weg te mijmeren naar herinneringen aan de tijd van toen. Voor mij nemen die herinneringen alweer 32 jaar geleden hun aanvang. Het was immers in februari 1970 dat mijn ouders in de gelegenheid waren een huis te bouwen in de Walsberg.

Als destijds 13-jarig jochie mocht ik meehelpen met bouwen. In het begin met het volstorten van de fundering met zand -220 m3 , per kruiwagen, met z'n tweeën, in één week tijd - via vele zaterdagen van 4 uur 's nachts tot 19.00 uur omdat de metselaars i.v.m. de hete zon liever 's ochtends werkten en de electriciens binnen liever niet te vroeg. Naderhand met het leggen van Brink-hete-lucht-verwarming (alles weer uitgraven, buizen met 'vieze' glaswol omwikkelen, alles weer ingraven en 's avonds in bad proberen de glaswol héééél voorzichtig uit je hele lijf te pielepeuteren- tot aan de verhuizing op 1 augustus; mijn vaders 39e verjaardag.

Als zoon van een ambitieus ambtenaar (jawel die zijn er ook) was ik verhuizen wel gewend. Dennenveld 1 was mijn 7e 'thuis' en het Peelland College werd mijn 6e school !!! Voordat wij in Deurne kwamen wonen, woonden we in Helmond. Ondanks dat maakte ik snel vrienden in Deurne. Via de zus (Marlies) van Jan Hoekstra bij ons uit de buurt, kwam ik Marianne Mikkers tegen, ook bij ons bij de buurt en …. zij zwom, jawel bij Triton '62. Of ik zin had een keer mee te gaan…. Van het één kwam het ander en als snel 'zwom ik wedstrijd' -eerst onder de bezielende leiding van Joos Honings, later ook onder de dito leiding van Frans Martens- en (jeugd-) waterpolo met Gerard Buys als trainer in de Clarinet.

Deze foto is van later datum (ong. 1976) . Een greep van namen uit die eerste tijd en later: Hendrik-Jan van Griensven, Arnold Leijten, Piet van der Steen, Jan Timmers, Cor Heesmans, Martien, Henk en Wim van Lierop, de gebroeders Buys, de (vele) gebroeders Jungst, Martien Thijssen (Ties), Twan van Doorne, Wilbert Goossens, Peter Martens, Carel van Goch, Paul Fransen, Reinier Arts (Rats), Jos en Hans van der Heijden, Koos van de Heuvel, Herman Geelen, maar ook Anja van de Horst, Marleen ook van de Heuvel, Sascha Dekkers en vele vele anderen (O jee wie vergeet ik allemaal… ?).

Staand van rechts naar links Martien van Lierop, Piet van der Steen, Paul Fransen, Henk van Lierop, Mart van de Weijer (coach) en Piet??? (Trainer) Gehurkt/zittend van rechts naar links: Marien Thijssen, Twan van Doorne, Wilbert Goossens, Toine van de Lisdonk, Hendrik-Jan van Grinsven

Let wel we praten over de tijd dat er in Deurne nog geen enkel blauw ANWB-verkeersbord stond en de enige verkeerslichten stonden achter de Vierspan op het kruispunt van de Liesselseweg daar waar nu Obers benzinepomp gevestigd is. Later is daar op de hoek Vlierdenseweg / St. Jozefstraat een set bijgekomen, die -naar de geruchten toen gingen- 'wel ƒ 100.000,--' kostte.

Grard Sientje leefde nog, met zijn vijf honden en soms kwam hij het dorp in. De Wiemel was net klaar; als een van de eerste instructiebaden in Nederland met een beweegbare vloer.

Het moet in de paasvakantie van 1971 zijn geweest dat ik -uiteraard geheel per ongeluk en zonder enige vorm van opzet- een voor mij toen nog willekeurig, maar lief uitziend meisje in de Wiemel met een bal op haar voorhoofd verraste: Els Heesmans, de liefde van mijn jeugd. We zouden -met enig geknipperlicht- het grootste deel van onze middelbare school tijd met elkaar 'verkeren'.

Haar vader -Piet Heesmans- werd onze zeer betrokken waterpolotrainer (en dus moesten we onze verkering wel bij onze ouders bekend maken). Na veel gehakketak op de ledenvergadering ging de contributie omhoog van ƒ 4,-- naar ƒ 5,-- (per maand wel te verstaan)

Het toenmalige jeugdwaterpoloteam werd deel van een vriendenclub. Behalve dat we elkaar een 4 tot 5 keer per week in het zwembad zagen, zagen we elkaar ook privé. We trainden samen -soms verplicht, meestal vrijwillig- in de bossen van het Zandbos en van de Walsberg (Jan Timmers was voor 'kruipers' als ik never nooit niet bij te houden). Vrijdagavond spraken we af in de Bieb (ik weet nu nog een aantal records die destijds in het Guiness Book stonden). Uitgaan deden we eerst in 'Asteffekan' en later toen we wat ouder waren in 'Den Deel', waar Long Tall Ernie behalve een kapotte piano een groot aantal gebroken glazen en dito gewonden achterliet, maar waar ook helden als de Dizzy Mans Band (Jezus Christ Superstar) en virtuozen als Jan Akkerman optraden.

Ik haalde mijn diploma's en zwemvaardigheidsbrevetten, deed met wisselend succes mee aan de clubkampioenschappen en herinner me Mart van Dam, die voor Sinterklaas het bad heen en weer onder water zwom, als de dag van gisteren.

Op zaterdagochtend 5 zwemlessen geven voor een kwartje per half uur met je benen niet dieper dan tot je knieën in het water en op zomermiddagen klusten velen van ons bij in de Tuinbouwloods van Martien Verbruggen (Voorzitter van de Grote Concurrent (de Watervrienden)) met het sorteren van augurken en asperges voor tarieven van 30 cent tot twee kwartjes per uur.

Ook toen al werden we langzaam ouder en omdat we allemaal op haren na van dezelfde lichting waren, werden we als 16-jarigen 'Heren 2'. Wedstrijdjes met Heren 1 werden titanengevechten waarbij de snellere jeugdigen, de plakkende maar niet zonder techniek en kracht opererende 'oudjes' op punten versloegen, maar soms een geweldige aai tegen het hoofd ontvingen. Pas daarna werden caps met oorbeschermers verplicht !

Toernooien in natuurwater. Was het in Horst dat het water eigenlijk maar 14 ^oC was, maar tot 16 ^oC werd verklaard omdat het toernooi anders niet door mocht gaan volgens de regeltjes en wij dus onverrichter zake terug naar huis zouden moeten. Het was geloof ik nog op ons eigen aandringen ook. Bruto tijd en wat was het koud. Zó koud, hè Piet ?

7 dagen -van donderdagavond tot en met woensdagavond- Carnaval inclusief gympiesbal, knuppeltjesbal, voetbalbal en haringhappen. "En we liepen van kroegie naar kroegie". Men zei dat ze het in de Zeilberg een hele avond met 1 glas deden dat van de achterdeur van de ene kroeg naar de voordeur van de volgende kroeg werd genomen. In de walsberg hingen ze bij Zaal van de Putten met de benen buiten. Buiten het café, buiten de zaal en buiten de tent. Het heeft een paar jaar geduurd voordat ik begreep dat het door Wim van Lierop gehuldigde 'Matineezuipen' eigen 'Matineedansen' heette.

Inmiddels was de tweede in ons gezin -Court- al weer enige tijd lid en actief waterpoloër. 'Ons pa' -Harrie voor de ingewijden- vond het na al weer lange tijd onze coach te zijn geweest -en als niet enthousiast zwemmer spontaan tijdens een wedstrijd in Tilburg met kleren en al te water zijn geraakt- het tijd worden te gaan scheidsrechteren. Het wordt tijd er een einde aan de breien. Dat gebeurde toen ook. Ik ging naar de 'Sportacademie', bleef vaker over in Tilburg, kon dus niet meer trainen en vond zelf dat ik dus ook geen 'recht' meer had op een basisplaats. En zoals ik eerder door het veelvuldig zwemmen zelf 'verwaterde', verwaterde nu het zwemmen.

Scheids Harrie van de Lisdonk

Terwijl ik eigenlijk maar een jaar of 7 lid ben geweest, denk ik nog steeds met heel veel plezier terug aan die tijd. De sfeer, de onderlinge kameraadschap en de betrokkenheid op elkaar en op van alles en iedereen, op het dorp en op Triton spraken mij erg aan. Ze hebben veel indruk op mij gemaakt, hebben mij geholpen groter te groeien en ze hebben er uiteindelijk toe bijgedragen dat ik geworden ben die ik geworden ben.
Om maar even aan te geven dat lid zijn van een vereniging veel verder gaat en veel meer betekent dan alleen wat baantjes trekken of een wedstrijdje spelen.

Zelf ben ik geen ambtenaar geworden zoals mijn vader, toch woon ik -inmiddels samen met Esther en Rick en Vivianne- in mijn 13e 'thuis'. Maar nog steeds als ik in Deurne kom krijg ik een 'goed' gevoel over me heen en ik prijs me gelukkig dat veel vrienden van toen ook nog vrienden van nu zijn. Na meer dan 30 jaar !

Iedereen heel hartelijk bedankt en veel succes en veel plezier met de Triton '62 en met elkaar in de toekomst.

Toine van de Lisdonk